Hastanede Covid Tedavisi Nasıl Yapılıyor?

Hastanede covid serüveni, hastalığın akrabamıza bulaşması ile başladı. Ne yazık ki bu hastalık hayatımıza istemediğimiz halde hayatımıza dahil oldu. Çin’de başlayan salgın kısa sürede Dünya’yı sardı. Hasta olan insanlar bir an önce iyileşme çabasıyla çırpındı. Hasta olmayanlar kendini toplumdan soyutlayarak korunmaya çalıştı. Oysa ki bu salgın kıyısından köşesinden sizi ve ailenizi de etkileyecektir. Covid hastalığı davetsiz misafir gibi hayatımıza aniden giriveriyor. Haliyle el attığı ailede de maddi ve manevi yıkım yapıyor. Sokaklarda avam tabiriyle “Zihir zihir gezen” sağlamken ne var ki evinden çıkmayan seksen altı yaşındaki yaşlı kadın hastanede covid tedavisi için yatıyor. Çin’de başlayan bu salgın ilk Çin’de son buldu. Ya bu hastalığa hazırdılar, ya da teknik alt yapıları bu şekildeki sürprize hazırdı.

Hastanede Yaşadıklarımız, Sıkıntılarımız, Çözümlerimiz

Hastanede covid için kaldığımız sürede, yaşadığımız sıkıntı ve stresleri unutamadık. Hiç sokağa çıkmayan validemizde öksürük ve iştahsızlık başladı ve yaklaşık bir hafta kadar bu şekilde devam etti. Bunun üzerine akşam saat sekiz civarı devlet hastanesine gittik. Hastaneye gidişimizde, validemizin yaşının yüksek ve de hareketlerinin kısıtlı olması ona meşakkat bize üzüntü verdi. Öncelikle hastanenin acil servisine geldik ama çok kalabalıktı. Görevliler bizi üst kattaki test merkezine yönlendirdi. Zorda olsa tekerlekli sandalye bulduk ve hastanede covid test merkezinde sıraya girdik. Ancak test aşaması da ayrı bir muamma idi. Her türlü belirtisi olan “Yeter Artık!” diyen gözlerle etrafa bakan validemiz sabretti. Validenin sürüm testi yapıldı, ateşi ve kandaki oksijen miktarı da ölçüldü. Sonra ciğer tomografisi çekilmesi için ilgili birime sevk edildi.

Tomografi çekimi yapılan bölüm hastanenin iç kısmındaydı. Fakat gece yarısı olmasına rağmen hastalar bayram yeri gibi bekleşiyordu. Yaşlısı, genci ve acilden geleni de aynı yerde sıraya giriyordu. Bunun yanında hastanede covid yüzünden öksüreni, tıksıranı ayakta durmaya mecali kalmayıp bir köşeye çökeni de vardı. Bizim için zor saatler başlamıştı. Validemiz kurbanlık koyun gibi melül melül sırasını bekliyor.

Bununla beraber tomografiye gidiş esnasında trajikomik hadiselerle de karşılaştık. Yaşlı teyze hastasının sedyesini iterek tomografiye götürmeye çalışıyor. Lakin sedye dengesiz itildiği için sağa sola yalpalayıp, kimine çarpıyor, kimini teğet geçiyor. Mahşer yeri gibi kimsenin kimseye baktığı, yardım ettiği yok. Mağdur kimselere yardımcı olacak görevli zaten yok. Kılıf hazır pandemi dönemindeyiz. Bununla birlikte ambulansla gelen hastalar da beklemeden araya girince sıradakilerin tedirginliği artıyor. Bazen ortam geriliyor halsiz hastalar bir birine çatıyor. İşin garibi iş düzeni ve akışının takibi gayet düzensiz. Tomografi çekimini yapan, hastaları tomografiye çağıran, hastaları gerekli yere yönlendirme ve sakinleştirmeyi aynı kişi yapıyor. Oysa ki en az üç dört kişinin olması gereken yerde tek kişi sabır ve gayretle çalışıyor. Nemelazımcılık yapmak yerine, banalazımcılık yapıyor. Elbette böylesini taktir etmemek elde değil.

Hastalık Başladığında Politika Yanlışlığı Yapıldı

Salının başlangıcında uzmanlar bu konuda tutarsız açıklama yaptılar. Kimi virüs için havada asılı kalıyor, bulaşma riski var. Kimisi virüs havada asılı kalmıyor sadece temasla bulaşır diyor. Bunun yanında kimisi de virüs temasla veya havada uçuşan damlacıklarla bulaşır diyor. Bununla beraber bir çok konuda olduğu gibi aslı olmayan bir sürü asılsız haber de dolaşıp duruyor. Konumuz bu olmadığı için fazla detaya girmeye gerek yok. Ama şunu da belirtmek gerekir ki, dünyada başlayan pandeminin başında, hükümet yetkilileri işi daha ciddi ele almalıydı. Siyasi olaylarda bazı yasaklarla toplumun yanlış yönlendirilmesi önlenmişti. Halbuki bu pandemi olayında da aynı duyarlık gösterilmedi. İlk salgında tedbir alınması, kısıtlama getirilmesi zor da olsa bir süreç gözüyle bakılırdı. Elbette salgının başında gerekli tedbir alınabilseydi vatandaş olarak daha aza zarar görebilirdik.

Uzun ve Yorucu Bir Gün Zor Da Olsa Onay Çıkıyor

Uzun ve yorucu bir gecenin sonunda biz de bitmiştik. Sonunda doktorun odasına geldik. Aradaki mesafe fazla olunca sesimizi doktora duyuramadık, doktorun masasına biraz yaklaşmak istedik. Fakat “Yaklaşma!” narası bizi bize getirdi. Hastanede yatması için yatış kağıdı verdiler “Dışarıda bekleyin, görevli gelip sizi alacak!” biz de “Eyvallah!” dedik. Hastanede covid tedavisine başlanması için bizi almalarını bekledik. İçimizden de acaba görevli mi önce gelecek, yoksa Azrail (a.s.)’ mı? diye düşündük. Serin havada titreşerek bir saat bekledik. Hastamız öylece melül melül duruyor, ne ağzını açıyor ne de gönlünü. Validenin hastane kapısında uzun ve yorucu bekleyişine rağmen “Ne kadar metanetli, gıkı çıkmıyor” diye düşünüyoruz ama sonradan öyle olmadığın anlıyoruz. Meğer o zamanlar kendinde değil, yukarılarda başka alemdeymiş. Sonradan ne hastaneye geldiğini, ne de hastanede yatışta yaşanan kargaşayı hatırladı.

Hastaneye Yatış İçin Zorda Olsa Onay Geldi.

Hasta bakıcı geldi “Beni takip edin!” takıldık peşine yola revan olduk. Ancak her kapıda bir kilit vardı, görevli kartını gösteriyor kapıdan içeri giriyoruz. Birçok kapıdan geçerek nihayet kayıt odasına vardık. Bu arada biran gözüm televizyona takıldı. Bankoda güler yüzlü insanlar, çiçekler ellerinde hoş geldiniz, hangi odayı istiyorsunuz, denize mi? baksın, ormana mı? diye soruyorlar. Ne var ki gerçek hayata dönmemiz çabuk oldu.

Hemşire elinde çizelge ile geldi. Ve hasta ile ilgili üniversite sorularına benzer sorular sormaya başladı. Çalışmamış olsam da cevapları ben veriyorum. Gel gelelim valide kendinde değil hâlâ yukarılarda. Gözleri çok az görüyor, kulakları da ona uyumlu çok az duyuyor. Buna rağmen soruları bana soran hemşire, kalemi validemin eline tutuşturup, karınca gibi yazılmış muhtemelen “Ölürsem kabrime gelme, istemem” tarzı sözleşmeyi imzalatmaya çalıştı. Böylelikle sorumluluk almayacak. Bu komik hadiseye boş gözlerle bakıyorum. Daha fazla dayanamayıp müdahale etmek zorunda kalıyorum. “Hastaneye yatışta soruları bana sordunuz, imzayı da ben atarım” diyerek olayı bağlıyorum.

Başlangıçta Pot Kırmak ve Sonra Sabretmek

Daha başlangıçta pot kırmış, hemşireyi gücendirmiştim. Hastanede covid tedavisi için odamıza yerleştik, oda fena değildi. Denizi görmese de caddeyi yan profilden görüyordu. Hastaneye yatmak için değil, test için geldiğimiz için ne içecek bir yudum su, ne de yiyecek bir dilim ekmeğimiz vardı. Yatarken giyeceğimiz bir eşyamızda yoktu. Telefonla evden istedik, bir şeyler geldi. Yatış sırasında, hastanede kaldığımız sürece ne hasta, ne de refakatçinin odadan çıkılmayacağı talimatı verilmişti. Yatış plansız olduğu için eşyalar da zamansız geldi. Telefonla görevliyi aradım. “Alo, bize eşya getirdiler!” verilen cevap “Sabah sekiz, akşam sekiz saatlerinde eşya gelebiliyor!” ve telefondan “Dut, dut, dut” sesi gelmeye başladı. Çirkeflikle sorunu çözebildik ama hastanın yanında çirkeflik yapacak biri vardı. Üç gün ön tedavi olarak hastanede kaldık. İlaç tedavisi, kan tahlilleri ve testler derken üç gün geçti.

Hastaneye yatmak hastalık için çözüm zannederdik ama sorunun başlangıcı olduğunu yatınca anladık. İyileşmek için hastaneye yatmak şart ama dayanmakta şart. Yaklaşık yirmi beş günlük hastanede yatış macerası, yatmaya çalışmaktan daha meşakkatli oldu. Hastaneye yatış sürecinde yaşananlar, duygular ve gelgitler bir ömre sığacak kadar oldu. Büyüyen Türkiye’ de tam kurumsallaşma olmadığı için bazı işler hâlâ kara düzen gidiyor. Heykeltıraş taşın kötü taraflarını alarak güzel bir heykel yapıyor. Özellikle yönetim ve bürokraside olanlara büyük görev düşüyor. Vazifeye talip olanlar işlerini doğru yapmalı ki toplum olarak mutlu ve huzurlu olalım.